poniedziałek, 4 stycznia 2016

Assam cz.4

Hej!
Zapraszam na kolejną część przygód Kayli Manson!
"-Wstawaj,królewno!-potrząsnął mnie za ramię.
  Otworzyłam oczy i zobaczyłam Carter w spodniach khaki i czarnej koszulce. Przeczytał grzywnę dłonią.
-Rusz się, wstawaj!-wrzeszczał, a na koniec oblał mnie szklanką zimnej wody.
  Wstałam i wstałam włosy. Wzięłam do ręki butelkę i oblałam go, na co ten roześmiał się.
  Gdy zjedliśmy śniadanie, spakowaliśmy namioty i resztę rzeczy.
-Carter, a ty czasami nie zwariowałeś i nie widzisz latających jednorożców.-spytałam z nutą sarkazmu.
-Nie i przyzwyczaj się do dziwnych rzeczy-odparł.
-I jak ty właściwie mnie pilnujesz, skoro przez całą noc spałeś?
  Uśmiechnął się szelmowsko i odsunął gałąź by mnie przepuścić. Nadal nie wierzyłam w sprawie tej przepowiedni. Czy mógłby mi to głębiej wyjaśnić?
  Szliśmy przez ten sam las. Nie rozmawialiśmy, więc postanowiłam oglądać widoki. Nie było tu zbyt pięknie. Wszędzie tylko drzewa i drzewa. typowy leśny krajobraz.
-Gdzie będziemy dalej jechać? I czy rodzice nie będą się martwić?
  Carter spojrzał na mnie. On coś ukrywał -pomyślałam.
-No mów!- zatrzymałam się.
-Teraz jedziemy do biura. A twoi rodzice... Zostali porwani przez tych ludzi, którzy nas śledzili.
  Zachciało się i upadła. Może tak nie do końca, bo chłopak złapał mnie w ostatnim momencie. Podniósł mnie i zaniósł mnie do samochodu. Położył na tylnym siedzeniu i przykrył kartką. Wsiadł do przodu. Poczułam, że ruszamy.
  Zamknęła oczy, starając się nie myśleć co ci ludzie mogli robić z moimi rodzicami. Bałam się,że mogą ich torturować. Starałam się nie płakać, ale nie udało mi się. Oparła ręką twarz.
  Chłopak odwrócił się na chwilę, popatrzył na mnie z współczuciem. Ale ja nie chciałam jego łaski. Niech w dupę,  sobie wsadzi tą przepowiednię i zostawi mnie w spokoju. Ale nie powiedziałam tego głośno.
  Polubiłam go, teraz tylko on mógł mi pomóc. Po za tym czułam się z nim bezpiecznie. Zarumieniłam się wyobrażając go sobie bez koszulki. Otrząsnęłam się, by wrócić do rzeczywistości i pomyśleć jak uwolnić rodziców.
  Carter mi pomoże. Wiedziałam to, a nawet jeśli się myliłem, był moim strażnikiem i musi mi pomóc.
  Ciekawe na czym to całe 'strażnikowanie' polega? Dodałam to do coraz dłuższej listy z serii pytań do Cartera.
  Chociaż, że dopiero wstałam postanowiłam się zdrzemnąć.
                                 *
  Obudziłam się obok Cartera. Leżała, a mój policzek był przyciśnięty do jego klatki piersiowej. Cała byłam w niego wtulona. Gdy zauważył, że nie śpię lekko się zarumieniłam.
-Rozłożył fotele, żeby się dobrze wyspać. I wolałem spać obok ciebie, niż na siedząco.
  Prychnęłam. Ale leżenie koło niego sprawiało mi przyjemność. Wcześniej zwymitowałabym siedząc z nim w ławce.
  Co się ze mną dzieje?  Nie miałam chłopaka, bo myślałam, że mógłby mnie ograniczać. A teraz całkiem inaczej traktowałam Cartera.
  Chłopak pachnie żelem i dezodorantem."
Dziś trochę krótsze, ale jutro się poprawię ;)
Miłego dnia!

niedziela, 3 stycznia 2016

Assam cz.3

Witajcie!
Dziękuję za wszystkie wczorajsze komentarze! Cieszę się, że wam się spodobało! Zapraszam na kolejną część!
"Po za tym trzęsło, jak przed wybuchem wulkanu, lub przed trzęsieniem ziemi.
-Długo jeszcze? - zapytałam. Na co on w ogóle nie zwrócił uwagi.
  Pomaachałam mu ręką przed nosem. Oczywiście, nie zareagował.
-Długo jeszcze?-ponowiłam pytanie.
-Musisz wszystko utrudniać? Nie odzywaj się, chyba,  że to coś ważnego.
  Powróciłam do oglądania drogi. Zauważyłam, że ten czarny mercedes nadal za nami jechał, po chwili zróenał się z nami. W środku siedział ten mężczyzna, który mnie zaatakował. Gdy popatrzył w moją stronę, pokazałem mu język. A ten w odpowiedzi uderzył w naszego Jeepa.
-Cholera!-Carter starał się jechać szybciej. Po prawej stronie rósł las. Może powinniśmy się tam ukryć -pomyślałam.  Powiedziałam o tym chłopakowi, skinął głową.
  Dojechaliśmy do lasku. Wyjechaliśmy pomiędzy drzewa. Na szczęście po drodze,  przyjeżdżał taki sam samochód jak nasz, więc tamten mężczyzna musiał się pomylić.
-Weź tamten plecak- wskazał mi jeden z większych.
-Ten wielki? Czemu akurat ten?
-Bo bierzemy dwa. A jeśli chcesz trzymać ten cięższy to nie ma problemu.-odrzekł i wrócił do zamykania bagażnika.
  Zarzuciłam sobie go na plecy. Ważył chyba z trzy tony. Ale postanowiłam się nie odzywać, dopóki on nie zacznie rozmowy.
  Carter ruszył w stronę drzew. Rozpracowałam jego plan. Postanowił zaszyć się w lesie na noc i wyjechać z samego rana, o ile ktoś nie stanie mu na przeszkodzie.
  Zaczęło się ściemniać. Doszliśmy do małej polanki. Obrastały ją ogromne dęby, więc nikt nas nie zobaczy, jeśli skryjemy się w ich cieniu.
  Chłopak postawił plecak obok największego drzewa.
-Pójdę po coś na rozpałkę, a ty rozstaw namioty, jeśli umiesz.-rozkazał.
  Wtedy zauważyłam,że trzymał jeszcze worki z namiotami, które zaczęłam wyjmować.
  Poszło mi łatwo, ponieważ w wakacje jeździłam z tatą nad jezioro. Łowiliśmy ryby, piekliśmy pianki nad ogniskiem.
  Carter wrócił, gdy zobaczył moje dzieło, pokazał głową z uznaniem. Pewnie myślał, że sobie nie poradzę.
  On sam rozpoczął rozstawać ognisko. Ułożył stosik z większych gałęzi. Pomogłem mu, skoro i tak nie miałam nic do roboty. Uśmiechnął się do mnie.
-Wiesz, nawet mi nie przeszkadza,że akurat z tobą tu jestem. Ale gdybyś był łaskawy mi powiedzieć co się dzieje...
- Jasne, ale po kolacji.
  Podczas, gdy ukaładaliśmy drewno nasze ręce stykały się że sobą. Nie było to, aż tak obrzydliwe, jak myślałam. Ale gdyby ktoś powiedział mi rano, że będę miło spędzać czas z Carterem, wyśmiałabym go.
  Ognisko zostało rozpalone, a my usiedliśmy wokół niego, na pieńkach. Chłopak wyjął z plecaka kanapki i dwie butelki wody. Podzielił porcję między nas.
-Chcesz się dowiedzie całej prawdy?
-Tak.
-Więc zacznijmy od tego..
  Wstał i zdjął sweter, ukazując dobrze zbudowany brzuch. Na lewej ręce miał tatuaż. Zdjął z włosów perukę i okulary. Ułożył ręką niesforne czarne koszyki włosów.
  Teraz wyglądał naprawdę męsko. Kropelki potu spływały mu po twarzy.
-Tamten nudny kujon, skrywał niesamowicie przystojnego faceta.-powiedział bez cienia skromności.-I nie przerywaj mi. Jestem twoim strażnikiem. Pewnie twoja śliczna główka nie pojmuje po co jej strażnik. Jest przepowiednia,że dziewczyna z gwiazdą na ramieniu otworzy mistyczny ogród Assam. Pracuję dla spółki,  która zajmuje się ludźmi takimi jak ty. Twoi rodzice wiedzieli,że jesteś wyjątkowa, więc zadzwonili do nas. Moim głównym priorytetem jest strzyżenie ciebie.
  Spojrzał na mnie i czekał na reakcję. Gdy ja trawiłam zdobyte przed chwilą informacje, po chwili roześmiałam się.
  Carter uniósł lewą brew. Pewnie myślał, że zwariowałam, ale mnie to nie obchodziło.
-Skończyłaś?
-Tam. I co jeszcze mi powiesz, że będę pić krew z puszki.-demonstracyjnie uniosłam palce, które miały udawać zęby.
  Zabrakło śpiwór do namiotu. Usłyszałam tylko jak się rozkłada.
  Jak ma mnie pilnować, skoro będzie spał w namiocie. Jeśli wszyscy strażnicy tacy są to życzę powodzenia.
  Ale kim ja w ogóle jestem? Może Carter miał nierówno pod sufitem i wymyślił sobie to wszystko,a nóż miał schizofrenię i widział biegające grzybki.
  Postanowiłam wysyłać go o wszystko następnego dnia. Gdy w końcu zasnęłam, męczył mnie koszmary"
Trochę dłuższe od poprzednich części! Mam nadzieję,że i ta wam się spodobała. Pozostawiajcie swoje opinie w komentarzach! Miłego dnia!

Assam cz.2

Hej!
Coraz mniej was tu widzę :( Mam nadzieję, że opowiadanie  się wam spodobało. Zostawiajcie swoje opinie w komentarzach!
"Przestraszyłam się, że może gdzieś mnie wywieźć. On nigdy za mną nie przepadał, może chciał się zemścić, za te wszystkie lata spędzone w jednej klasie.
-Zapłacę Ci.-zaproponowałem mu.
-Co?
-Zapłacę Ci, jeśli nic mi nie zrobisz!
  Ku mojemu zdziwieniu, Carter wybuchnął śmiechem.
  Zerknęłam w jego stronę. Był brzydki. Okulary ledwo trzymały mu się na nosie. Miał tłuste włosy.
  Wróciłam rozmyślaniami do mojej rodziny. Miałam nadzieję,że rodzice nie będą się martwić. To,że nie wróciłam do domu i nie poczekałam na tatę, dolało oliwy do ognia. Nawet ojciec, który starał się ignorować moje wybryki, będzie zły.
  Samochód wyraźnie przyspieszył. Mięśnie twarzy Cartera napięły się. Uważnie śledził drogę, co chwilę odwracając się do tyłu. Wzięłam z niego przykład. Jechał za nami czarny mercedes i chyba nas śledził. O ile można było to nazwać śledzeniem.
  Mknęliśmy, przez ulicę. Wydawało mi się, że jechaliśmy z prędkością światła, która, jak się potem okazało na desce rozdzielczej, wynosiła 150 km/h.
  Przez chwilę myślałam,że zboczymy z drogi i wyjedziemy w rów. Ale tak się nie stało.
  Skupiłam się na dobrych stronach tej podróży. Podziwiałam błonia. I na tym zalety się kończyły.
  Policzyłam, również wady. Znajdowałam się w samochodzie z Carterem- kujonem, zamiast, którego mógł siedzieć, niebezpiecznie przystojny James Bond, lub Brad Pit"
Wiem, mało. Ale chcę zobaczyć ile was tu jest. Mam nadzieję,że opowiadanie się wam spodoba. A za niedługo poznacie dalsze losy Kayli.
Miłego dnia!