Assam cz.4

Hej!
Zapraszam na kolejną część przygód Kayli Manson!
"-Wstawaj,królewno!-potrząsnął mnie za ramię.
  Otworzyłam oczy i zobaczyłam Carter w spodniach khaki i czarnej koszulce. Przeczytał grzywnę dłonią.
-Rusz się, wstawaj!-wrzeszczał, a na koniec oblał mnie szklanką zimnej wody.
  Wstałam i wstałam włosy. Wzięłam do ręki butelkę i oblałam go, na co ten roześmiał się.
  Gdy zjedliśmy śniadanie, spakowaliśmy namioty i resztę rzeczy.
-Carter, a ty czasami nie zwariowałeś i nie widzisz latających jednorożców.-spytałam z nutą sarkazmu.
-Nie i przyzwyczaj się do dziwnych rzeczy-odparł.
-I jak ty właściwie mnie pilnujesz, skoro przez całą noc spałeś?
  Uśmiechnął się szelmowsko i odsunął gałąź by mnie przepuścić. Nadal nie wierzyłam w sprawie tej przepowiedni. Czy mógłby mi to głębiej wyjaśnić?
  Szliśmy przez ten sam las. Nie rozmawialiśmy, więc postanowiłam oglądać widoki. Nie było tu zbyt pięknie. Wszędzie tylko drzewa i drzewa. typowy leśny krajobraz.
-Gdzie będziemy dalej jechać? I czy rodzice nie będą się martwić?
  Carter spojrzał na mnie. On coś ukrywał -pomyślałam.
-No mów!- zatrzymałam się.
-Teraz jedziemy do biura. A twoi rodzice... Zostali porwani przez tych ludzi, którzy nas śledzili.
  Zachciało się i upadła. Może tak nie do końca, bo chłopak złapał mnie w ostatnim momencie. Podniósł mnie i zaniósł mnie do samochodu. Położył na tylnym siedzeniu i przykrył kartką. Wsiadł do przodu. Poczułam, że ruszamy.
  Zamknęła oczy, starając się nie myśleć co ci ludzie mogli robić z moimi rodzicami. Bałam się,że mogą ich torturować. Starałam się nie płakać, ale nie udało mi się. Oparła ręką twarz.
  Chłopak odwrócił się na chwilę, popatrzył na mnie z współczuciem. Ale ja nie chciałam jego łaski. Niech w dupę,  sobie wsadzi tą przepowiednię i zostawi mnie w spokoju. Ale nie powiedziałam tego głośno.
  Polubiłam go, teraz tylko on mógł mi pomóc. Po za tym czułam się z nim bezpiecznie. Zarumieniłam się wyobrażając go sobie bez koszulki. Otrząsnęłam się, by wrócić do rzeczywistości i pomyśleć jak uwolnić rodziców.
  Carter mi pomoże. Wiedziałam to, a nawet jeśli się myliłem, był moim strażnikiem i musi mi pomóc.
  Ciekawe na czym to całe 'strażnikowanie' polega? Dodałam to do coraz dłuższej listy z serii pytań do Cartera.
  Chociaż, że dopiero wstałam postanowiłam się zdrzemnąć.
                                 *
  Obudziłam się obok Cartera. Leżała, a mój policzek był przyciśnięty do jego klatki piersiowej. Cała byłam w niego wtulona. Gdy zauważył, że nie śpię lekko się zarumieniłam.
-Rozłożył fotele, żeby się dobrze wyspać. I wolałem spać obok ciebie, niż na siedząco.
  Prychnęłam. Ale leżenie koło niego sprawiało mi przyjemność. Wcześniej zwymitowałabym siedząc z nim w ławce.
  Co się ze mną dzieje?  Nie miałam chłopaka, bo myślałam, że mógłby mnie ograniczać. A teraz całkiem inaczej traktowałam Cartera.
  Chłopak pachnie żelem i dezodorantem."
Dziś trochę krótsze, ale jutro się poprawię ;)
Miłego dnia!